Rozmowa Marysi Stokłosy z Dominikiem Skrzypkowskim, która odbyła się przy okazji pokazu Action is Primary w Centrum w Ruchu w Warszawie,  zimą 2016 roku:

Czym jest Action is Primary?

– AiP jest formą treningu improwizacji. Jest kompleksowym studium bycia w ciele, tu i teraz, bycia w ruchu, ale także bycia w kontakcie z emocją, z myślami, z językiem, z wyobraźnią. To dla mnie także spotkanie grupy twórców: Meg Foley, Kristel Baldoz, Annie Wilson, Marissy Perel, Jeanine Durning, Thomasa Choinacky’ego.

 Dlaczego to robisz?

– W tej chwili robię to ponieważ twórczyni AiP, Meg Foley z Filadelfii, zaprosiła mnie do swojego projektu, który rozpoczął się w październiku 2015 i będzie finalizowany w marcu i kwietniu w Filadelfii. Tak jak pozostałe 3 uczestniczki – przynajmniej raz w tygodniu ćwiczę zestaw zadań Action is Primary żeby oswoić i rozwinąć tą metodę improwizacji oraz przebyć drogę od praktyki do występowania, nadania praktyce formy scenicznej. Dodatkowo każda z nas tańczy (w bardzo szerokim znaczeniu tego słowa) codziennie o godz, 15:15 bez względu na okoliczności. Dokumentacja z naszych codziennych „praktyk 3:15′ znajduje się na strronie AiP i będzie wystawiona równolegle z naszymi występami w The Ice Box w Filadelfii.

 Co jest dla Ciebie ważne w tym procesie?

– Ważna jest dla mnie ciągłość praktyki ruchowej: to, jak z czasem zdobywam wiedzę i tworzę strategie korzystania z niej. Ważny jest dla mnie element konieczności i determinacja w działaniu, która jest wpisana w AiP. Wielowymiarowość łączenia ruchu, mowy, ekspresji. Bardzo lubię to, że za każdym razem przejście przez tę praktykę to dla mnie przygoda.

 Jakie zadajesz sobie pytania teraz na tym etapie?

– Jak moje doświadczenie robienia, bycia w zadaniu, przekłada się na doświadczenie widza?

Co robię, kiedy myślę „teraz tańczę”? Jakie warunki muszą zostać spełnione żebym mogła nazwać daną sytuację tańcem? Ćwiczę otwartość na wszystko, co może się pojawić – czy jestem gotowa zaakceptować siebie przy widzu, mówiąc to, co przychodzi mi na język, poruszając się, odgrywając emocje? Czy jestem na tyle odważna żeby bez oceny zrealizować, ucieleśnić, a tym samym w pewnym sensie zaakceptować wszystkie wytwory danej chwili?

 Co chciałabyś, żeby wynikło z tego doświadczenia?

– Praca nad własną praktyką zawierającą w sobie naraz wiele aspektów, jest czymś co bardzo mnie interesuje. Projekt Meg Foley, tak jak moje spotkanie z Lisą Nelson zeszłej wiosny, stanowią ważny dla mnie moment. Jest to integracja mojej pracy improwizatorskiej i choreograficznej, inna niż dotychczas, inna niż w moich spektaklach. To fascynujący moment.