Sztuka ta tworzy rzecz w teatrze najważniejszą – poczucie bliskości widzów z przedstawionym światem. Wywołuje też nienachalną refleksję nad tym, w jaki sposób postrzegamy otaczającą nas rzeczywistość. Pozornie to tylko sceniczny drobiazg, żart z oczekiwań widowni i konwencji teatralnych, jednak pozostaje w pamięci na dłużej dzięki bezpretensjonalnej zabawie, jaką proponują twórcy.

„Ponoć każdy widz marzy o tym, żeby znaleźć się na scenie, a każdy aktor boi się wtargnięcia publiczności w miejsce gry. Czy na pewno? Niezwykły projekt (anty)partycypacyjny Wojtka Ziemilskiego kwestionuje takie pojęcia, jak: aktorzy, publiczność, interakcja, partycypacja, zaangażowanie, wspólnota, fikcja, rzeczywistość, wolność wyboru, konwencja teatralna – i robi to z anarchistycznym poczuciem humoru rozbrajającą bezczelnością dziecka, której jeszcze nie wie, co w teatrze wolno, a czego nie.”

Anna Róża Burzyńska